ซงมินยอบ ผู้กำกับซีรีส์เรื่องนี้เผยว่า เขาตั้งใจจะถ่ายทอด ‘ชีวิต’ อันแสนธรรมดาของผู้คนในช่วงเวลานั้นออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ และพยายามแสดงให้เห็นถึง ‘ความเศร้า’ หรือแม้แต่ ‘ความเกลียดชัง’ ของผู้คนที่ถูกปัจจัยบีบคั้นให้ต้องเลือกทำบางอย่างในช่วงเวลาแห่งความขัดแย้งทางการเมือง โดยเฉพาะในช่วงเวลา 10 วันแห่งการปราบปรามผู้ชุมนุม ซึ่งเริ่มต้นด้วยการที่ทหารกราดยิงนักศึกษาที่มาชุมนุมกันในมหาวิทยาลัยชอนนัม เมื่อวันที่ 18 พฤษภาคม 1980 ก่อนจะตีวงแผ่ขยายไป ‘กำราบ’ ชาวบ้านจำนวนหลายหมื่นคนที่ลุกขึ้นมาประท้วงตามจุดต่างๆ ของควังจู เนื่องจากโกรธแค้นกับการสังหารหมู่นั้น ซึ่งก็ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิตหลักร้อยคน และบาดเจ็บอีกหลายพันคน โดยในจำนวนนั้นมีทั้งเด็กเล็ก, หญิงตั้งครรภ์, คนพิการ และคนชรารวมอยู่ด้วย

ประชาชนเหล่านี้ล้วนถูกทหารของรัฐบาลกระทำการปราบปรามอย่างเหี้ยมโหดเกินมนุษย์ ซึ่งถือเป็นโศกนาฏกรรมครั้งใหญ่ที่ยังคงเป็นบาดแผลฝังแน่นในจิตใจของใครหลายคน แม้ว่าชอนดูฮวันและอดีตผู้มีอำนาจในรัฐบาลของเขาที่เกี่ยวข้องกับโศกนาฏกรรมครั้งนั้น จะถูกตัดสินลงโทษในอีกหลายทศวรรษถัดมา, มีการสร้างอนุสรณ์สถาน 18 พฤษภา และกระทรวงกลาโหมได้ออกมากล่าวขอโทษต่อประชาชนและครอบครัวที่ได้รับผลกระทบ ทั้งทางชีวิต ร่างกาย และจิตใจ แต่แน่นอนว่า มันยังคงเป็นเรื่องราวที่ ‘เปราะบาง’ จนสามารถก่อให้เกิด ‘ความขัดแย้ง’ ระหว่างผู้ชม-ทั้งฝ่ายที่เห็นดีเห็นงามและฝ่ายที่ต่อต้าน-ได้ในทุกครั้งที่คนทำหนัง/ซีรีส์หยิบยกมาบอกเล่า ไม่ว่าจะเป็น Peppermint Candy (1999 – เล่าผ่านมุมของอดีตทหารที่สังหารประชาชน), May 18 (2007 – เล่าเหตุการณ์ความรุนแรงตลอด 10 วันนั้นอย่างละเอียดและแสนสะเทือนใจ) หรือ A Taxi Driver (2017 – เล่าผ่านคนขับแท็กซี่ที่พานักข่าวเยอรมันลักลอบเข้าไปบันทึกภาพเหตุการณ์เลวร้ายในควังจู จนทำให้ชาวโลกได้รับรู้)

การเลือกใช้แนวทางการเล่าเรื่องแบบ ‘โรแมนติกคอมเมดี้’ ที่ดูเหมือนจะมีแต่สัมพันธ์รักที่ชวนให้ใจฟู และมุกตลกที่ทำให้หัวเราะได้ในช่วงต้นของเรื่องราวนั้น จึงไม่ใช่ความตั้งใจของผู้สร้างที่จะเปลี่ยนแปลงบรรยากาศอันหดหู่ของเรื่องเล่า หากแต่เป็นการใช้แนวทางดังกล่าวสำหรับเชื่อมโยงความรู้สึกระหว่างตัวละครกับผู้ชม เพื่อที่จะสามารถถ่ายทอดความทุกข์ในช่วงครึ่งหลังของพวกเขาเหล่านั้น-ซึ่งก็คือภาพแทนของบรรดาผู้คนที่เคยประสบเหตุการณ์นี้จริงๆ ในหน้าประวัติศาสตร์-ได้อย่างทรงพลังมากยิ่งขึ้นไปอีก

หลายคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ช่วงท้ายๆ ของซีรีส์น่าจะมีแต่เหตุการณ์ที่โหดเหี้ยมต่อชีวิตของตัวละครจนอาจทำให้ผู้ชม ‘บ่อน้ำตาแตก’ อย่างแน่นอน (ถึงขั้นมีคนคาดเดาว่า ไม่พระเอกหรือนางเอกอาจมีอันต้องตายจากกัน) แม้จะปราศจากการถ่ายทอดภาพความรุนแรงอันชวนหดหู่สมจริงที่ทหารกระทำต่อประชาชนเหมือนภาพยนตร์เก่าๆ ที่เคยทำกันมา ด้วยความที่มันถูกสร้างขึ้นเพื่อฉายทางโทรทัศน์ที่คนทุกเพศทุกวัยสามารถรับชมได้ เรตของซีรีส์จึงถูกจำกัดไว้ที่ผู้ชมอายุ 15 ปีขึ้นไปเท่านั้น — กล่าวโดยสรุปก็คือ มันจะเป็นการเน้นหนักไปที่การเล่าถึงความรู้สึกบีบคั้นและความทุกข์ของตัวละครในเรื่อง-ที่ผู้ชมรู้สึกผูกพันรักใคร่มาตั้งแต่ต้นเรื่อง-มากกว่าจะแสดงภาพความรุนแรงของโศกนาฏกรรมอย่างตรงไปตรงมานั่นเอง

Youth of May ออกอากาศทางช่อง KBS2 ของเกาหลีใต้ ทุกคืนวันจันทร์และอังคาร ส่วนในบ้านเรา สามารถรับชมได้ทาง Viu